Over spreken gaat mijn vak. Hoe langer ik met mensen werk, hoe meer ik zie dat dat ook gaat over uitspreken. Je kunt nog zo’n vaardige spreker worden, je bent pas echt overtuigend als je spreekt zoals je bent. Niet glimmend of gladgestreken, maar inclusief je butsen en builen. Dat is geen kunstje dat je kunt leren. Je moet erin blijven oefenen.

Om mijn vinger draag ik een gouden ring, met butsen. Het herinnert me aan een pittig weekend van ‘Indisch Goud’, dat workshops en coachings geeft aan mensen met een Indische achtergrond. We onderzochten daar hoe we gevormd zijn, vaak in families waar we ons niet leerden uit te spreken. We onderzochten via familie-opstellingen onze geschiedenissen.

Er kwam nogal wat langs voor mij. De zelfverkozen dood van mijn grootvader. Seksueel misbruik in mijn jeugd. Mijn scheiding.

Ik vergeet nooit het moment dat we huilden, met zeven vrouwen op een kluitje. Schokkende lijven, tranen over hoe onze grenzen waren geschonden, en ook tranen van herkenning en verwantschap. Zo troostrijk.

In de dagen daarna snorde ik thuis mijn oude gouden ringen op, ook mijn oude trouwring. Ik vroeg een goudsmid of hij een nieuwe ring voor me kon smeden. Geen mooie gladde, maar een gebutste ring, vroeg ik. Voor om mijn middelvinger.

De goudsmid kon goed luisteren. Hij deed wat ik vroeg, en stelde ook een belangrijke vraag. ‘Zal ik de namen van je drie kinderen erin graveren?’, zei hij.

‘Ja’, zei ik meteen. Want zij horen erbij, bij mijn gouden gebutste leven.