Die vrouw lijkt wel perfect. Schitterende verschijning. Kaartjes in haar hand. Open blik, kek jurkje dat net nieuw lijkt, verfijnde motoriek, sympathieke mimiek, mooie suède laarsjes zonder vale punten. Verzorgde spraak, goed te verstaan.

En toch… is ze wel echt? Ze spreekt zo netjes. En erger nog ze raakt me niet.

Ingestudeerde verhalen; uit het hoofd geleerde speeches; afscheidsredes. Uitgeschreven en opgedreund. Met een geoefende lach en humor met voorbedachte rade. Ik luister er niet graag naar.

Niemand kan vloeiend spreken. Haperen is normaal. Het even niet weten, dat mag! Nadenken over een volgende zin. Stamelen. Vastlopen. Aarzelen. Terug naar de kern van je betoog, en even stil zijn. In gedachten een punt zetten.

Iedereen ziet graag een mens op het podium, in plaats van perfectie in een maatpak. Iemand die belangstelling heeft voor zijn of haar luisteraars. Die geen show opvoert, maar het fijn vindt iets te delen. Die zich het verhaal bijstuurt, aanhaakt en inspeelt op wat er gebeurt.

Dat kan niet als je een speech uit je hoofd leert.

Dus NEE, leer je speech niet letterlijk uit je hoofd.

Hoe dan wel?

Teken de structuur uit. Maak een route voor je verhaal. Deel het op in (liefst drie) blokken. Maak kaartjes met daarop een paar zinnen in spreektaal (gewone taal) en steekwoorden. Bedenk hoe je begint en eindigt.

Oefen hardop. Proef de woorden. Hoe klinkt het? Zit er wat grappigs of luchtigs in? Durf je stil te zijn? Hoe lang duurt het?

Loop rond. Oefen met gebaren, mimiek en blik. Richt je steeds weer tot een andere luisteraar of een andere deel van de denkbeeldige zaal.

Zoek naar je eigen stijl, kijk wat jou het beste past. Wanneer voel jij je comfortabel? Als je uitgebreid oefent of wat korter? Ben je met jezelf bezig of met het publiek? Heb je plezier om er te gaan staan of wil je zo snel mogelijk weer gaan zitten?

En vooral: wees niet perfect. Je publiek gunt zichzelf een echt mens. Nou jij nog.