Je gaat spreken op een begrafenis, of op een andere bijeenkomst die emotioneel is of kan zijn. ‘Heb je nog tips & tricks, Anne Spies?’, zo wordt me vaak gevraagd.

Ik houd niet zo van tips & tricks. Ik houd wel van zichtbare emoties. Maar de grootste angst van mensen is vaak dat ze zichtbaar verdrietig worden en niet verder kunnen vertellen. En dat mensen daar iets van vinden. ‘Als ik maar niet breek…’

En ik begrijp niet goed waar die angst voor dat ‘breken’ vandaan komt. Je gaat toch niet stuk als anderen zien dat je aangedaan bent? Integendeel: als je emotie mee mag trillen, dan is je verhaal waarachtig en wordt het invoelbaar.

Mijn advies (tip!): vertrouw op jezelf en op de mensen die naar je kijken en luisteren. Kijk in hun ogen, daar ligt het vertrouwen. Voel de verwantschap, durf te voelen wat zich aandient.

Durf stil te zijn. In de stilte wek je je gevoel en je publiek.

Zo wordt je presentatie een gesprek van een ‘samen’ en hef je je eenzaamheid op het podium op.

En dan toch één trick: geef niet te veel negatieve taal aan je angst. Verbind je in plaats daarvan met je intentie: wat ga je doen? En weet: je gevoelens horen erbij, oprechte tranen raken en verbinden, en een emotie die er mag zijn duurt nooit lang.

Een ding weet je zeker: alles verandert. Ook dit gaat voorbij*

* Lieve Marlieke Overmeer (30-01-58 * 22-12-22) strooide deze woorden rijkelijk rond met haar grote en kleine kunstprojecten en paneeltjes in Nijmegen.

Foto: op 20 maart 2023 vierden we dat Spies & Spreken al een tijdje bestaat. Samen met familie en vrienden uit onze zwerm. Ik kreeg woorden en beelden als cadeau. Het was een bijzonder feest en dit cadeau wat Janneke gemaakt heeft (foto’s de lieve mensen om mij heen) heeft mij diep ontroerd. Tranen dus…