In mijn studio wordt heel wat af gesnotterd. Tranen vloeien soms in de eerste paar uren, of zelfs al bij binnenkomst. Van verdriet, van opluchting, van wat er in je gebeurt als je vertelt.

Bij de start van een training of coaching delen we iets van onze levensverhalen. Vertellen we kort iets over waar je wieg stond, waar je vandaan komt, met wie je verbonden bent.

Stem geven aan je eigen verhaal en het noemen van namen raakt aan iets gevoeligs.  Er komt een emotie op.

Ik doe zelf ook mee en vertel openlijk over mijn leven en mijn geschiedenis. Dat nodigt mensen uit om ook persoonlijke verhalen te delen.

Soms zie of hoor ik de emotie aankomen. Dan ben ik stil en geef ruimte. Ik reik geen tissues aan en loop (zeker) niet weg voor een glaasje water. Ik raak de ander niet aan, sla geen arm om iemands schouder. Ik blijf en troost met mijn ogen. Meestal worden anderen ook stil, eerbiedig bijna. We nodigen uit om verder te vertellen. ‘Vertel maar door.’

Volgens mij duurt een emotie kort, heel kort zelfs.

Soms raken andere deelnemers bijna verontwaardigd dat ik iemand dan even de ruimte geef. Maar mijn ervaring is: als de spreker ervaart dat de woorden en de emotie welkom zijn, dan verandert het. Ons gevoel golft. Ook op een podium, ook in een groep.

De opluchting is vaak groot. “Fijn dat ik toch mijn verhaal helemaal heb af verteld.”

Ik ben dan ook blij. Het is een nieuwe ervaring voor een spreker.

Vertel verder, kijk in ogen van anderen en vertel maar door. Er komen altijd woorden of een stilte en dat is ook goed.

Lees ook: als ik maar niet breek.