Eind augustus was ik in Chicago om een aantal workshops Public Speaking te geven voor het Ronald McDonald Charity Congres 2015.  Een feest om te doen. Allemaal huismanagers, bestuursleden en medewerkers in de huizen waar ouders van zeer zieke kinderen kunnen verblijven tijdens ziekenhuisopnames. Heel zinvol werk en ik ondersteun hen graag zodat ze hun verhalen in de wereld kunnen vertellen en mogelijk meer belangstelling en geld kunnen ontvangen.

Weet je wat me opviel tijdens de workshops over spreken in het openbaar:

Veel deelnemers kwamen te vroeg. Zaten al een kwartier van te voren te wachten op hun stoelen

Mensen waren goed geluimd en geven elkaar zo aardig een hand. Zeer positief. ‘Nice to meet you…’

In de workshop geen enkele telefoon gezien (niemand appt, maakt aantekeningen in zijn of haar telefoon. Ze zijn echt present)

Ze zijn wat verlegener dan Nederlanders. Staan niet voor in de rij om dingen uit te proberen of om als eerste op de staan (breaking the ice) maar als ze er eenmaal staan doen ze mee en staan ze open voor feedback

Zeer geduldig (beleefd ook)  met mij en mijn taal/woord gezoek. Soms stuntelde ik me door de zinnen heen en moest zoeken naar een woord. Was geen enkel probleem, men was behulpzaam en vriendelijk. Ik weet niet wat ik zou doen als ik “Public Speaking” van een niet native speaker zou krijgen.. ☺

Na afloop vele mensen die naar me toe kwamen om me te bedanken en zeggen dat ze nog nooit zoiets hebben mee gemaakt. Dat ze willen dat ik ook naar hun Ronald McDonald huis kom. Volgens mij is dit typisch Amerikaans.. ik houd jullie op de hoogte van mijn internationale bewegingen.

Public speaking op school:

Ik dacht dat Amerikanen en andere buitenlanders veel meer op school hebben gehad over Public speaking dan wij hier in Nederland. Maar dezelfde dingen komen naar boven:

Spreekangst ook in Amerika:

• Mijn zenuwen lopen zo op als ik bijna aan de beurt ben
• Ik durf de mensen in de zaal niet aan te kijken
• Ik weet niet waar ik mijn handen moet laten
• Als ik weer ga zitten ben ik vaak de helft vergeten
• Ik ben bang dat ik door de mand val

Ik vond het ontzettend leuk om met al deze verschillende culturen in de verschillende workshops te werken. Mensen hielpen mekaar met taal en bemoedigden elkaar zeer. Zo leuk om te zien. En ook om te merken dat de angsten in alle landen eigenlijk hetzelfde zijn.

Presenteren is geen rol neerzetten op het podium

Misschien hebben wij als Nederlanders wel een vooroordeel dat Amerikanen nep en opschepperig zijn. Ik heb dat niet zo gezien. Ik heb met ze kunnen oefenen om echt uit je hart te spreken, waarachtig en oorspronkelijk. Dat je alleen maar jezelf kan zijn en dat het geen rol moet zijn als je op het podium staat. Het was leuk om daar mee te werken en om daar van alles over te zien en uit te spreken.

Presenteren in een andere taal

Mijn grootste uitdaging tijdens deze workshops was mijn eigen taal. In het Engels workshops geven is echt anders! Mijn werk gaat over taal. Weliswaar ben ik erg van de stiltes, van simpel taalgebruik, van weinig woorden. Van dingen die impliciet gezegd kunnen worden. Non verbale communicatie… Ik wil dingen goed en helder en genuanceerd uit kunnen leggen. Liefst met mijn eigenheid en met wat speelsheid en humor. Spitsvondig en met vele voorbeelden en accenten van mensen en talen. Tja, dat ben ik nu aan het leren. Na Madrid, London en Chicago ga ik over een paar weken naar Wenen. Volgend jaar waarschijnlijk Indonesië… Ik blijf mijn voorbeelden en verhalen hardop oefenen in het Engels. En vertel ze zo dat het lijkt alsof ik ze zo uit mijn mouw schud…